Ο Θεός να βάλει το Χέρι Του!

Ιούνιος 2002
 Οι Έλληνες έχουμε την υπερηφάνεια να θεωρούμε τη δημοκρατία ως δημιούργημα του πολιτισμού μας. Και είναι αλήθεια ότι οι μεγάλες αξίες της δημοκρατίας είναι αποτέλεσμα της Αρχαίας και γιατί όχι και της νεότερης ελληνικής παράδοσης. Φαίνεται όμως, ότι οι νεοέλληνες δεν κατάφεραν να μετεξελίξουν τη δημοκρατία σε καθημερινή πρακτική. Έτσι, γενικά, οι νεοέλληνες, δεν αναπτύσσουν εύκολα διάλογο, δε δουλεύουν με μεράκι για το κοινό καλό, δεν συνεργάζονται με ανιδιοτέλεια και δεν εκμεταλλεύονται τελικά τις δημοκρατικές κατακτήσεις των νεότερων χρόνων.

Ευθύνες σίγουρα μπορούν να αναζητηθούν σε πολλούς χώρους και πρώτα στη σύγχρονη οικογένεια, η οποία έχοντας αποκλίνει από τις παραδοσιακές αξίες της ορθόδοξης κληρονομιάς, αφέθηκε έρμαιο ενός απάνθρωπου «εκσυγχρονισμένου» τρόπου κατανάλωσης, που οδηγεί τα παιδιά σε αδιέξοδα.

Έπειτα το σχολείο, που ενώ εξ’ ορισμού έχει ευθύνη να διδάσκει δημοκρατική πρακτική και ηθική, τονίζοντας τις αναλλοίωτες αξίες που εδραιώθηκαν με αιματηρούς αγώνες στον τόπο μας, στέκεται στη στενή λογική του μετρήσιμου αλλά μηχανιστικού αποτελέσματος μάθησης, που οδηγεί όχι σε ελεύθερες προσωπικότητες αλλά σε αποστηθίζοντες replayers.

Για την εκκλησία, τη σταθερή ελπίδα και το στήριγμα του έθνους, ας προσευχόμαστε οι υπεύθυνοι να τη βοηθούν να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και των καιρών και να παίζει στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό το μοναδικό της ρόλο.

Τέλος, η πολιτική, μπορεί να εκμεταλλευτεί τον εποπτικό και εκτελεστικό ρόλο και να φροντίσει να αντλήσει δημοκρατία από τον ίδιο το λαό, αντί να «επιβάλλει» υποκειμενικές δημοκρατικές πρακτικές. Θα πρέπει επίσης να ενεργοποιήσει το λαό δημιουργώντας υπεύθυνους – συμμέτοχους πολίτες, αναζητώντας και προωθώντας την περιφερειακή συμμετοχή και περιορίζοντας την κεντρική καθοδήγηση. Ως αποτέλεσμα, ο κάθε πολίτης να εκφράζει όλο και περισσότερο τον εαυτό του και όχι τις «πλάτες» που τον στηρίζουν στην επιδίωξη του σίγουρου και του «βολικού».

Η συναίσθηση της ευθύνης των φορέων μπορεί:

• Να δώσει προοπτική στη νεολαία, αποσπώντας την από τη μάστιγα των ναρκωτικών κάθε είδους.
• Να ενισχύσει ηθικά τους αλλοτριωμένους μεσήλικες, που από ανία και έλλειψη προσανατολισμών καταφεύγουν στα ψυχοφάρμακα.

·        Να δώσει περηφάνια στα «περήφανα γηρατειά» που δείχνουν να μην ικανοποιούνται από αυτό που αφήνουν πίσω τους.

Όμως στις μέρες μας υπάρχει ελπίδα, καθώς φαίνεται ότι οι γονείς όλο και περισσότερο αντιλαμβάνονται τη σπουδαιότητα του ρόλου τους, η εκπαιδευτική κοινότητα είναι πρόθυμη στο να απαντήσει στις ανάγκες των καιρών μας και η εκκλησία να δυναμώνει όλο και περισσότερο, μέσα από την όλο και μεγαλύτερη συνειδητοποίηση του πληρώματός της.

Τέλος, η πολιτική φαίνεται ότι αρχίζει να καταλαβαίνει πως πρέπει να αλλάξει πλεύση και προσανατολισμούς στις πρακτικές της και στις μεθόδους της, εστιασμένη περισσότερο στον άνθρωπο, στα παιδιά, στη νεολαία και στις ανάγκες τους.

Ας ελπίσουμε για το καλύτερο και ας ευχόμαστε:

Ο Θεός να βάλει το Χέρι Του!