ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΓΙΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ
Μια προσέγγιση για τη διδασκαλία παιχνιδιών, γνωστή ως Διδασκαλία Παιχνιδιών για Κατανόηση (ΔΠγΚ), τοποθετεί την κατανόηση ενός παιχνιδιού ως κεντρικό ενδιαφέρον πριν από την καλλιέργεια των δεξιοτήτων για το παίξιμο του παιχνιδιού. Οι Thorpe, Bunker and Almond (1986) διέδωσαν την προσέγγιση ΔΠΓΚ στο Ηνωμένο Βασίλειο στη δεκαετία του '80. Αυτή η προσέγγιση κερδίζει ευρύτερο ενδιαφέρον για τις Ηνωμένες Πολιτείες (Rink, French, & Werner, 1991; Werner, 1996) και αναπτύσσεται στον Καναδά (Hopper, 1998). Η προσέγγιση ΔΠΓΚ επιτρέπει στους μαθητές να αντιληφθούν μέσα από το παίξιμο τροποποιημένων παιχνιδιών "τι να κάνουν" και μια ανάγκη να γνωρίζουν "πώς να το κάνουν" δημιουργείται ως προϋπόθεση για τη μάθηση μιας δεξιότητας. Σ' αυτήν την προσέγγιση, αντί να παρουσιάζεται στους μαθητές το πώς να εκτελούν μια δεξιότητα της οποίας ο δάσκαλος γνωρίζει τη σημασία στο παίξιμο της ενήλικης μορφής παιχνιδιών όπως η πετοσφαίριση και το ποδόσφαιρο, ο δάσκαλος εισάγει το μαθητή σε ένα τροποποιημένο παιχνίδι σχετικό με το ενήλικο παιχνίδι που εστιάζει σε μια δεξιότητα ή μια στρατηγική του παιχνιδιού που ο μαθητής χρειάζεται να αναπτύξει. Μέσω μιας σειράς καθοδηγημένων ερωτήσεων ανακάλυψης ο δάσκαλος καθιστά ικανό το παιδί να αντιληφθεί τη στρατηγική (τρόποι παιχνιδιού), την τακτική (πώς να υπερνινήσει έναν αντίπαλο) και την τεχνική (βιομηχανική της εκτέλεσης δεξιοτήτων) τα οποία αποτελούν πλευρές του παιξίματος ενός παιχνιδιού. Στην ουσία, κατά την προσέγγιση ΔΠΓΚ ο δάσκαλος διδάσκει το "γιατί" του παιξίματος ενός παιχνιδιού, πριν από την τεχνική "πώς" εκτελούνται οι δεξιότητες για το ενήλικο παιχνίδι. Αυτή η εστίαση στο παίξιμο από το παιδί προτού το παιδί διδαχθεί μια δεξιότητα επιτρέπει στο παιδί να κατανοήσει το τι είναι να μάθει από μια ανάγκη να ξέρει. Ή, όπως ο Thorpe (1983) προειδοποιεί, "Εάν η τεχνική γίνεται πάρα πολύ κυρίαρχη και τα παιδιά σκέφτονται ότι ο δάσκαλος εκτιμάει αυτήν πάρα πολύ τότε σύντομα μπορεί να εμφανιστούν συναισθήματα αποτυχίας στους περισσότερους, εκτός από τους περισσότερο επιδέξιους"(p. 18).
Tim Hopper and Rick Bell. (2001). “Can We Play THAT Game Again?!” STRATEGIES 14(6), 23-27
Μια προσέγγιση για τη διδασκαλία παιχνιδιών, γνωστή ως Διδασκαλία Παιχνιδιών για Κατανόηση (ΔΠγΚ), τοποθετεί την κατανόηση ενός παιχνιδιού ως κεντρικό ενδιαφέρον πριν από την καλλιέργεια των δεξιοτήτων για το παίξιμο του παιχνιδιού. Οι Thorpe, Bunker and Almond (1986) διέδωσαν την προσέγγιση ΔΠΓΚ στο Ηνωμένο Βασίλειο στη δεκαετία του '80. Αυτή η προσέγγιση κερδίζει ευρύτερο ενδιαφέρον για τις Ηνωμένες Πολιτείες (Rink, French, & Werner, 1991; Werner, 1996) και αναπτύσσεται στον Καναδά (Hopper, 1998). Η προσέγγιση ΔΠΓΚ επιτρέπει στους μαθητές να αντιληφθούν μέσα από το παίξιμο τροποποιημένων παιχνιδιών "τι να κάνουν" και μια ανάγκη να γνωρίζουν "πώς να το κάνουν" δημιουργείται ως προϋπόθεση για τη μάθηση μιας δεξιότητας. Σ' αυτήν την προσέγγιση, αντί να παρουσιάζεται στους μαθητές το πώς να εκτελούν μια δεξιότητα της οποίας ο δάσκαλος γνωρίζει τη σημασία στο παίξιμο της ενήλικης μορφής παιχνιδιών όπως η πετοσφαίριση και το ποδόσφαιρο, ο δάσκαλος εισάγει το μαθητή σε ένα τροποποιημένο παιχνίδι σχετικό με το ενήλικο παιχνίδι που εστιάζει σε μια δεξιότητα ή μια στρατηγική του παιχνιδιού που ο μαθητής χρειάζεται να αναπτύξει. Μέσω μιας σειράς καθοδηγημένων ερωτήσεων ανακάλυψης ο δάσκαλος καθιστά ικανό το παιδί να αντιληφθεί τη στρατηγική (τρόποι παιχνιδιού), την τακτική (πώς να υπερνινήσει έναν αντίπαλο) και την τεχνική (βιομηχανική της εκτέλεσης δεξιοτήτων) τα οποία αποτελούν πλευρές του παιξίματος ενός παιχνιδιού. Στην ουσία, κατά την προσέγγιση ΔΠΓΚ ο δάσκαλος διδάσκει το "γιατί" του παιξίματος ενός παιχνιδιού, πριν από την τεχνική "πώς" εκτελούνται οι δεξιότητες για το ενήλικο παιχνίδι. Αυτή η εστίαση στο παίξιμο από το παιδί προτού το παιδί διδαχθεί μια δεξιότητα επιτρέπει στο παιδί να κατανοήσει το τι είναι να μάθει από μια ανάγκη να ξέρει. Ή, όπως ο Thorpe (1983) προειδοποιεί, "Εάν η τεχνική γίνεται πάρα πολύ κυρίαρχη και τα παιδιά σκέφτονται ότι ο δάσκαλος εκτιμάει αυτήν πάρα πολύ τότε σύντομα μπορεί να εμφανιστούν συναισθήματα αποτυχίας στους περισσότερους, εκτός από τους περισσότερο επιδέξιους"(p. 18).
Tim Hopper and Rick Bell. (2001). “Can We Play THAT Game Again?!” STRATEGIES 14(6), 23-27
